เมื่อวานไปวิ่ง มินิมาราธอน ครั้งที่ 3 ของตัวเองด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ฟิตเอาเลย วิ่งไป 4 กิโล ในหัวคิดแต่ว่าอยากกลับบ้าน เมื่อย ปวดขา อยากเข้า "เส้นชัย" "เส้นชัย" "เส้นชัย" เมื่อไหร่จะถึงสักที
วิ่งไปถึงกิโลที่ 6 ทำแว่นตาตก จึงก้มลงไปเก็บ เงยหน้าขึ้นมาจึงได้เห็นกับวิวนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก็ทำให้ขบคิดขึ้นมาได้ว่า...ทุกครั้งที่เราคิดถึงแต่เส้นชัยและเป้าหมาย เรามักทิ้งบางสิ่งบางอย่างตกหล่นอยู่กลางทางเสมอ หลงลืมถึงช่วงเวลาดีๆที่อยู่ข้างทางและเดินผ่านไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่ ถ้าผมไม่ก้มลงไปเก็บแว่น ผมก็คงหลงลืมสิ่งเหล่านี้ไปเหมือนกัน
การเดินทางที่สมบูรณ์แบบคงไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะไปถึงจุดหมายเมื่อไหร่ แต่คงเป็นช่วงเวลาที่เรากำลังเดินไป เราพบเจอกับอะไรบ้าง ความสวยงาม หรือ ความเจ็บปวด ล้วนแต่คือ การใช้ชีวิต การสัมผัสในความหมายของช่วงเวลา
จริงอย่างที่ "องค์ดาไลลามะ" กล่าวไว้ ถ้าคิดถึงแต่เป้าหมาย เราจะลืมสิ่งที่เรียกว่า "การใช้ชีวิต"
Saharath M.
Search